سلام

پنجره را به پهنای جهان می گشایم:

جاده تهی است،درخت گرانبار شب است.

ساقه نمی لرزد،اب از رفتن خسته است: تو نیستی،نوسان نیست.

تو نیستی،وتپیدن گردابی است.

تو نیستی،و غریو رودها گویا نیست،و دره ها ناخواناست.

می آیی

می آیی:شب از چهره ها برمی خیزد،راز از هستی می پرد.

می روی: چمن تاریک می شود،جوشش چشمه می شکند.

چشمانت را می بندی:ابهام به علف می پیچد.

سیمای تو می وزد. و آب بیدار می شود.

می گذری، و آیینه نفس می کشد.

جاده تهی است.تو باز نخواهی گشت.

و چشمم به راه تو نیست.

پگاه، درو گران از جاده ی رو به رو سر می رسند:

رسیدگی خوشه هایم را به رویا دیده اند.

بای